yine bugün temiz olmak hususuna değineceğim sevgili okurlarım;
temizlik hususunda takıntılı olanları bazen empatiyle bazen de öfkeyle karşılıyorum;
abartıyorlar ve çamaşır suyu kokusunda temizliği görüyorlar, deterjana boğuyorlar, elleri zarar görmüş ciltleri morarmış veyaz tahriş olmuş görüyorum birçoğunu...
kendinden başkalarının hijyen ve temizlik konusundaki alışkanlıklarını her bir bilmişlikle eleştirenlere sözüm...
ben beyazım herkes siyah...bu zihinyeti aşın canlarım yani, hayat o kadar sert değil,
siyahlar ve beyazlar bu kadar net değil çünkü!
bu sertlik kısıtlayıcı; kalıplaştırıcı...
sınırlarımızı biz kafamızda çiziyoruz; o kirli, şu temiz...
iyi ve kötü de öyle keza.
aslında ruhumuzdaki bazı eksikliklerin tolere edilmesi için bilinaçaltının yüzeye çıkması olarak da görüyoruz bu olayı...
yanisi her abartının normalden uzaklaşmak olduğunu bilmek gerek ve sakinleştirmek gerek ruhumuzu...
içim temiz deyip herkese her lafı sokanların temizlik anlayışından da şikayetçiyim aslında, bazen dilimize pelesenk ediyoruz haklı haksız; bir hata vardır ve hemen o hata-benim içim temiz, senin için fesatlara çıkar gider sözler...sessiz kalman beklenir karşıdakinin iç temizliği "aşikarken!"
ne belli diyesim geliyor bazılarına; içine İsviçreli Bilim Adamları mı kaçtı canım kardeşim...
ya da bağımsız ve uluslar arası bir kurum iç temizliğini mi test etti-analiz etti-sonuçta %100 içi temizdir deyip onayladı?
bir anne olmak da hayata bakışımızı değiştiriyor; daha hassas oluyoruz biz kadınlar olaylar karşısında...
toplumsal kirlenmeden, çevresel kirlenmeden, ruhsal kirlenmeden; yıpranmaktan, eprimekten
daha bir etkileniyoruz bu yüzden.
evlatlarımıza MASMAVİ GÖK,
YEMYEŞİL BİR VAHA bırakmak istemenin ve bunun için direnmenin haklı gururunu yaşamayı diliyorum hepinize.
