TABİAT ANANIN HASTA ÇOCUKLARI

SELAM DEĞERLİ OKURLARIM,

en son İstanbul'u sele teslim ettik görüşmeyeli, bir de Bodrum'u depreme...

ve o depremde ben de oralardaydım, etkisini iliklerime kadar hissettim, yerin bizi içine çağırışı gibi bir şeydi, depremden ziyade beni endişeye iten depremdeki hal ve hareketleriydi tabiat ananın çocuklarının...
köpekler uludu...
insanlar da uludu:
söyledikleri anlaşılmıyordu biçoğunun, uykuda yakalamıştı ve gece 1.40 civarıydı...
feryat edenler, can hıraş kaçışanlar, üst baş giyme derdinde olanlar, pılının pırtısının derdinde sallanan otelden çıkıp geri dönenler...

ben ne mi yapıyordum, kızıma sıkı sıkıya sarılıp dua ettim ben,
kervanında değildi kızım, mışıl mışıl mışıldamaktaydı, gözünü aralayıp noluyor diye bi baakacak oldu, sakinleştirdim, geri uyudu kollarımda.
sonra bana bi hüzün çöktü canımcıklarım, ne kadar savunmasızdık, ne kadar zavallı tabiat ana karşısında, kaderimiz karşısında, hüzün doluktu içime.

Ağlayacak vakit değildi tabii, yutkundum...yan odadan biri  bağırdı, kimse cevap vermedi, herkes yalın ayak kaçıyordu, saniyeler değerliyken hem de, koşar ayak bile cevap vermediler...yan odadakiler hala ne oluyor diye bağırıyordu ki ;acıdım ; sakin olun deprem oluyor dedim...nasıl oldu bilmiyorum kaçmak yerine beklemeyi seçtik biz önce, dursundu deprem hele bir...
komşu odadan:-manyak mı bunlar, deprem oluyor diyor bi de sakin olun diyorlar!!
dedi.
ne demeliydim ki?
üstünde el kadar bokser şortla çıkmışsın bina sallanıyor ve farkında değilsin onun  da, ben de sana insanlık edip kapıya çıkıp  cevap vermişim daha ne istiyorsun o hengamede!
- "desturrr  bre "deyip kapıyı yüzüne de kapatabilirdim hani...
ya da aman da kaçın, ölüyoruz a dostlar mı demeliydim acaba?
hiç düşünmedim vallaaa...

beynim sadece hayata kalmaya odaklıyken bile yardım etmek geldi içimden sadece yine de manyak olan ben oldum, iltifat buyurdular...

asansörde kalanlar feryat figan...hata uluyarak ağlıyordu, çok üzüldük hepimiz hallerine.
Deprem anında asansöre binilmeyeceğini mi düşünmüştük de merdivenden inmiştik? inan bilmiyorum okurum,inan...

4. katındaydık otelin, çıkmamız gerekiyordu dışarı ve önümüzde tam tamına 4 kat!80-100 merdiven...ayağıma parmak arsı terlik giymediğime sonra çok sevindim çok, ortopedik terliğin gözünü seveyim ya...evet biraz anneannne tarzı oluyor ama olsun, güvenli basmak çok önemli, hem de kucağında ufacık bir melek taşımak zorundaysan...hele de doğal felaket anında, sonrasında...

ya sabır ya selamet dedik, kapıyı çekip çıktık dışarı bereket versin ki...otelimiz iki yıllıktı ve sağlamdı, şükür!
çalmamışlardı taştan betondan, sağlamdı sonuçta ve ayakta dimdik duruyordu.

turistler bizim kadar sakin değildi, o an asansöre binenler ne yazık ki kilitli kalmışlardı, çok dramatikti durum, otel yönetimi çok bilinçli davrandı ve kriz kimsenin burnu dahi kanamadan atlatıldı.

otelin çarşaflarına eşyalarını sarıp çıkanları gördüm, önce ne olduğuınu çözemedim,yastık yorgan sardılar sandım-ki bi kısmı yastığı yorganı alıp sonra dışarıda uyudu-şezlonglarda...ama bu insanlar otelden kaçmak derdindeydi, hatta Türkiye'den...can tatlı malum...
yaşamayan bilmez! zordu tabii çok çok zordu tablonun içinde olmak, yaşamak...
yaşadığım en büyük depremlerden ikincisi buydu, 6,7-6,4-6,9 gibi rakamlar söylendi, bana daha yüksek gibi geldi, sadece bana değil tüm mahalleli öyle dedi.
Arabada oturduk, kucağımızda varımız yoğumuz bi kızımızla...